Goci, odc. 16. W górach Kaukazu

Kolejna sesja w pełnym składzie. Im bliżej końca kampanii, tym większego nabiera ona rozmachu. To już chyba standard. Drużyna gocko-rzymska eksploruje Kaukaz, odkrywając kolejne tajemnice. Zaginione cywilizacje, egzotyczne kultury, drapieżna fauna – prawdę powiedziawszy, ostatnie odcinki bardziej przypominają opowiadania mistrza Howarda niż większość raportów z Pustkowia Piktów. Tymczasem ze wschodu nadciąga burza, która zatrzęsie znanym światem w posadach... FIGHT ON!

Wystąpili

Heros Algaut Szalony, F4, STR 14, INT 12, WIS 7, DEX 9, CON 12, CHA 14, HP 14, AC 1, storyteller, XP 13845

Heros Siward Szablozębny, F4, STR 10, INT 13, WIS 16, DEX 12, CON 12, CHA 10, HP 26, AC 3, soothsayer, XP 13809

Heros Alaryk Paskudny, F4, STR 15, INT 10, WIS 10, DEX 17, CON 10, CHA 9, HP 20, AC 0, XP 14753

Wikariusz Priskos z Panion, C4, STR 8, INT 13, WIS 14, DEX 11, CON 16, CHA 13, HP 26, AC 7, gambler, XP 9842

Po odpoczynku w perskiej strażnicy śmiałkowie ruszają na północny zachód. Ich celem jest zbadanie znajdujących się tam reliktów zapomnianej cywilizacji. Do grupy dołącza huński weteran i łucznik, który w międzyczasie przybył do fortu (wstępuje na służbę Siwarda, który jako jedyny zna język Hunów). Bez większych przygód (nie licząc nieudanej, zakończonej bolesnym upadkiem wspinaczki Alaryka, który omal nie zginął) docierają na miejsce i odnajdują wejście do podziemi. Spoczywający na masywnych filarach tympanon ozdabiają płaskorzeźby wyobrażające wielkie pająki.

Wchodzą do środka i dłuższą chwilę mocują się z wrotami z brązu (i na nich wyryte są pająki). Słyszą rozpaczliwe wołania o pomoc. Po sforsowaniu drzwi dostrzegają odlany z brązu posąg greckiego hoplity; Priskos odczytuje napis na postumencie: LEONIDAS. Wikariusz opowiada Gotom o tym wielkim królu Sparty, sugerując, że Persowie mogli go uprowadzić z pola bitwy pod Termopilami i zamienić w posąg za pomocą czarnej magii.

Na otwartej dłoni posągu leży piękny klejnot. Priskos modli się, ale nie wyczuwa tu żadnej pułapki. Siward zabiera klejnot – posąg ożywa i schodzi z postumentu. Zanim Goci rozbijają napastnika na segmenty, dwóch przybocznych pada przeszytych włócznią hoplity.

Ruszają dalej. W jednej z komnat w kącie siedzi roztrzęsiony człowiek. Priskos uspokaja go modlitwą. Nieznajomy skórę ma brązową, oczy niebieskie, jest potężnie zbudowany, a jego strój i uzbrojenie wyglądają ezgotycznie. Łamanym greckim przedstawia się jako Ardżuna z rodu Ariów. Pochodzi znad rzeki Indus, gdzie znajdowało się ongiś królestwo indo-greckie; na zachód wyruszył śladami Aleksandra Wielkiego...

... pogadankę przerywa wtargnięcie dwóch wielkich pająków! Po krótkiej, acz brutalnej walce oba zostają rozsiekane, ale pada również Alaryk, poszarpany okrutnie szczękoczułkami i zatruty jadem. Tylko interwencji swoich towarzyszy heros zawdzięcza życie.

Ardżuna kończy swą opowieść – przybył tu wraz z przyjacielem, który wpadł w sidła pająków. Drużyna rusza do leża tych bestii i likwiduje ostatniego pajęczaka, choć za cenę życia kolejnego przybocznego. Kompan Ardżuny już nie żyje, przy jego zwłokach leży magiczna buława, którą przejmuje Priskos. Awanturnicy odszpuntowują dwie osnute siecią beczki i zgarniają sporo złota.

Jest tu jeszcze jeden korytarz, wiodący do komnaty, gdzie na postumencie stoi rubinowa figurka smoka. Sprawa jest podejrzana i nikt nie kwapi się sięgnąć po drogocenny eksponat. Siward odwołuje się do wyroczni: Odyn potwierdza, że jest to pułapka. Zapada decyzja o odwrocie, z którą nie może pogodzić się Ardżuna. Nie po to przebył taki kawał drogi, żeby teraz odejść z pustymi rękami. Aryjczyk wbiega z powrotem do komnaty... i po chwili ginie pod zwałami gruzu z zawalonego sufitu.

Opuszczają loch i ruszają dalej na północ. Zmyliwszy drogę, odkrywają wysoką na ok. 40 metrów kolumnę. Na jej szczycie ustawiono posąg gargulca. Gdy śmiałkowie zbliżają się do konstrukcji, gargulec ożywa i pikuje z przerażającym wrzaskiem. Po zaciętym boju potwór zostaje zasieczony bez strat. W cokole kolumny dostrzegają drzwi. Algaut rusza w ich stronę... i pada jak długi w krzakach. Siward podbiega i odciąga krewniaka, kątem oka wyłapując kępę zdradliwego purpurowego mchu. Alaryk wypala go ogniem greckim i wejście stoi otworem. W środku znajdują złoto i schody wiodące spiralnie w górę. Na poddaszu Siward wykrywa sekretny schowek, a w nim – tubę ze zwojem chroniącym przed żywymi trupami. Ze szczytu kolumny mają dobry widok i notują kilka potencjalnie ciekawych miejsc.

Pierwszym z nich jest wielki miedziany gong, ustawiony na szczycie skalnego stołu. Po dotarciu na miejsce drużynowi herosi jeden po drugim uderzają weń magiczną buławą. Echo niesie się po górach... a wszyscy wojownicy czują się silniejsi! Następnie odwiedzają fantazyjnie rzeźbioną fontannę i gaszą pragnienie: Priskos pada sparaliżowany (do sprawności przywraca go mikstura uzdrawiająca), Algaut staje się ciut słabszy, Siward zręcznie wykonuje salto, a Alaryk czuje wszechogarniającą go potęgę. Wreszcie stają nad brzegiem kolorowego jeziorka. Mieni się ono barwami, które Priskosowi kojarzą się z wiecznie zmiennym chaosem – nikt nie decyduje się na kąpiel.

Kolejnym przystankiem jest wieża filozofa (maga). Dwunastoboczna budowla góruje nad okolicą. Grzecznie pukają do drzwi i czekają, aż na platformie obserwacyjnej na szczycie pojawia się mieszkaniec wieży, dostojny brodaty starzec w długiej szacie. Priskos nawiązuje dialog z profesorem – uczony jest gotów ujawnić sekret kolorowego jeziorka, jeśli drużyna wykonana dla niego jakieś zadanie. Chodzi o zbadanie Jaskini Smoka (wlot do niej widzieli z Kolumny Gargulca), przyniesienie głowy pegaza lub hełmu olbrzyma.

Śmiałkowie obierają kurs na wioskę położoną najbardziej na północ. Po serii zagubień i załamań pogody docierają tam wreszcie na początku czwartego tygodnia wyprawy. W trakcie swoich wędrówek wielokrotnie musieli walczyć o życie z niedźwiedziami, wilkami, pumami, hipogryfami i ogrami. Ze wszystkich tych bojów wychodzą zwycięsko, jednak danina krwi jest wysoka: giną wszyscy przyboczni z wyjątkiem goblina i Huna. Odkrywają też dwa inne zejścia do podziemi, ale na razie zostawiają je w spokoju.

Wioskę zamieszkują brodaci górale o nieco odmiennej kulturze niż ci z południa. Witają drużynę chlebem i solą, któryś z nich mówi po huńsku i Siward nawiązuje kontakt. Okazuje się, że na stepach na północ od Kaukazu koncentruje się wielka armia Hunów. Być może niebawem ruszą dalej na zachód – wieść ta napawa niepokojem Gotów, których siedziby są narażone na atak słynących z furii nomadów. Górale zdradzają ponadto, że na wschód od wsi znajduje się kamienna twarz. Potrafi ona czynić prawdziwe cuda, jednak nie za darmo – wielu wyruszyło z pielgrzymką, ale mało kto powrócił.

Kaukaz (1 heks = 6 mil)

OKIEM SĘDZIEGO

Zasada wiązanie ran i minusowych HP ocaliła Alaryka. Traf chciał, że wyłapał dwie mocarne tuby od pająka i z 20 HP spadł na -3 (pająk trafiał śmiałka tylko na 18+ / d20, kolejno za 12 i 11 / 2d6!). Dodatkowo nie zdał ST przeciwko jadowi, ale na szczęście mieli ze sobą antidotum (działa jak kleryckie Neutralize Poison).

Dobrze widać, że cechy nie są nadane raz na zawsze. Co prawda mechanika klasycznego D&D nie przewiduje ich zwiększania wraz z rozwojem postaci, ale istnieją inne możliwości. Magiczną fontannę pożyczyłem z modułu Horror on the Hill (Priskos: paraliż, Algaut: -1 HP, Siward: +2 DEX, Alaryk: +1 wszystkie atrybuty). Gong zwiększał STR o 1 oczko u wojowników, którzy weń uderzą.