Punkty Doświadczenia – wariant dla OD&D/Dungeon!

W ostatniej kampanii, Stowarzyszeniu Umarłych Awanturników (link; link), przetestowałem nowy system walki, oparty w dużej mierze o zasady z gry planszowej Dungeon! Davida R. Megarry'ego (link). Zrywał on, przypomnijmy, z tradycyjnym modelem "cios za cios". Potwory nie miały własnych HP, ich zdolność bojową mierzyła liczba konieczna do wylosowania na 2d6 oraz zadawane obrażenia. Zrezygnowałem też z klasy pancerza, traktując uzbrojenie ochronne tak samo abstrakcyjnie, jak zaczepne. Postanowiłem pójść o krok dalej i przerobić również sposób nagradzania punktami doświadczenia. Znudziło mnie już klasyczne 100 XP za "kostkę trafień" (HD) stwora podzielone przez poziom postaci, tym bardziej, że potwory z Dungeon! nie zawsze są równie silne co ich odpowiedniki z OD&D.

Przedstawiona poniżej tabela jest trzecią wersją. Pierwsza, zaproponowana przez gracza, zakładała wzrost wykładniczy. Przyznawała jednak zdecydowanie zbyt dużo XP za pokonanie najtrudniejszych przeciwników. Druga, pomysł Wolfganga, polegała na sumowanie dwóch poprzednich komórek. Była już bliższa temu, czego szukałem, ale musiałem ją zmodyfikować. Układałem wartości tak długo, aż uznałem, że jest dobrze (nie należy doszukiwać się tu jakiegoś ukrytego klucza czy magicznej formuły). Ostateczny efekt nie odbiega daleko od alternatywnej metody z suplementu Greyhawk (odziedziczonej przez linię BD&D).

To-Hit	XP
2	-
3	25
4	50
5	100
6	150
7	250
8	500
9	750
10	1000
11	1500
12	2000

Doświadczenie za pokonanych przeciwników nie dzieliło się przez poziomy PC. Jeśli potwora zwyciężyło dwóch lub trzech bohaterów (więcej nie mogło zaatakować w tym samym momencie), dzielili się doświadczeniem. Każdy bonus do ataku obniżał wartość XP, tzn. jeśli śmiałek walczył z potworem o randze 9, ale mógł dodać 2 do rzutu na atak, po pokonanie wroga otrzymywał 250 punktów doświadczenia (a nie 750).

Oczywiście, nie samą walką heros żyje. W tej kampanii dużo hojniej niż zazwyczaj szafowałem skarbami. W ręce śmiałków wpadały liczne klejnoty i szczególnie cenna biżuteria (za podstawę przyjąłem karty skarbów z Dungeon!). Przyznawałem XP za spieniężone magiczne przedmioty, a pod koniec za samo ich zdobycie (wartości zaczerpnąłem z DMG do pierwszej edycji AD&D). Dodatkowo, czasem PC dostawali specjalne premie, np. za odkrywanie tajemnic modułu, uratowanie kompana od pewnej śmierci, wykonanie zadania etc. Te nie były jednak zbyt duże (max. 500 PD). Wreszcie, uwzględniałem, rzecz jasna, bonus/karę z tytułu wysokiego/niskiego Atrybutu Głównego (Prime Requisite).

Jak powyższa tabelka sprawdziła się w praktyce? Otóż nie jestem specjalnie zadowolony. Licznik doświadczenia bił jak szalony, zwłaszcza na początku kampanii. Właściwie co sesja ktoś awansował, a wyraźne spowolnienie nastąpiło dopiero po osiągnięciu rangi herosa. Prawdziwą furorę robił klerycki czar Bless; nic zresztą dziwnego, +1 do rzutu to ogromna różnica w skali 2d6. Wystarczyło wyeliminować kilka grup średniej klasy przeciwników i sprzedać zdobyczną miksturę lub zwój, by wpadło parę tysięcy pedeków. Momentami było to wręcz kuriozalne, zwłaszcza w zestawieniu z moimi wcześniejszymi kampaniami, gdzie trup PC ścielił się gęsto, a awans był prawdziwym świętem lasu. Tym bardziej, że w Stowarzyszeniu walka często kończyła się, zanim na dobre się zaczęła, przykładowo Balrog padł od pierwszego szczęśliwego ciosu. Oddajmy jednak sprawiedliwość, że zdarzały się sytuacje, gdy przez wiele rund nie mogli sobie śmiałkowie poradzić ze słabszym przeciwnikiem, a HP topniały w zastraszającym tempie. W końcu i tak prawie wszyscy bezpowrotnie zginęli (withstand nie bierze jeńców).

Przyznam, że jako niepoprawny Killer D.M. miałem poczucie, że prowadzę jakiś przyspieszony kurs oficerski. Za przykład niech posłuży choćby postać Kommodusa. Do kampanii dołączył najpóźniej, jako F-M 4 z 10 121 XP. Po 7 sesjach zakończył na szóstym poziomie z 47 952 punktami doświadczenia. Jeszcze większy, gargantuiczny wręcz progres zrobiła Andrea. Zaliczyła wprawdzie kilka sesji więcej, ale z 3 393 XP doszła do 55 832 pedeków (awans z 2. na 6. poziom). Wcześniej oboje rozegrali po ok. 10 przygód. Taki np. Belomir przeszedł szlak od początku kampanii i choć nie we wszystkich sesjach uczestniczył, zdobył ponad 30 tys. XP i szósty poziom (zaczynał jako prosty akolita, czyli C 1).

Frank Mentzer twierdził, że w klasycznym D&D postać powinna awansować średnio co 5 sesji. W OD&D brak takich sztywnych zaleceń, istnieje tylko jedno wyraźne ograniczenie: jeden awans na jedną przygodę (czym jest przygoda, to już temat na osobną dyskusję). Tabele skarbów są tak skonstruowane, że najczęściej zdobywane są pomniejsze łupy, głównie srebro, choć bywa i tak, że wpadnie sporo biżuterii i nagle wszyscy awansują, także postacie z przypadku, co może budzić poczucie niesprawiedliwości. Znane są jednak wspomnienia Michaela Mornarda, jak to nowa postać dołączała do rozwiniętej drużyny i dostawała więcej skarbów, żeby szybciej się rozwinąć. Takie numery były zatem stosowane od samego początku RPG.

Co dalej z Kommodusem i Andreą? Bez wątpienia zapisali się już w annałach mega-kampanii, przeganiając Dalibora (którego nie włączyłem do przygód Stowarzyszenia). Trochę jeszcze brakuje, by dogonić Tomasza Wieczora. Jako całkiem potężne postacie mogą już przeżywać przygody z prawdziwego zdarzenia, nie bojąc się o śmierć od pierwszego ciosu Pikta lub kobolda. Jedno jest pewne. Jeszcze kiedyś ich spotkamy. FIGHT ON!