Stowarzyszenie Umarłych Awanturników

Brak raportów nie oznacza, że nie prowadzę. Z braku czasu (i chęci) zrezygnowałem, przynajmniej na razie, z pisania szczegółowych sprawozdań z sesji. Mam zresztą wrażenie, że ta formuła już się wyczerpała. Nie rezygnuję jednak z podsumowań, które dają szansę na wgląd w to, co obecnie się u mnie dzieje. Oto zbiorczy raport z mojej bieżącej kampanii OD&D (odc. 1-10). Bo pomimo wszystkich zmian, niejednokrotnie wręcz rewolucyjnych, będę się upierał, że w dalszym ciągu gramy w OD&D. Jest to przede wszystkim opowieść o eksploracji podziemi i walce z potworami w celu zdobycia skarbów i nieśmiertelnej chwały. FIGHT ON!

Stowarzyszenie Umarłych Awanturników to tzw. spin-off Dziejów Gurczena. Już wyjaśniam, o co chodzi. Przejrzałem stare raporty z pierwszego sezonu tej mega-kampanii (zwanego Dziedzictwem Ungernów lub po prostu Midgardem) w poszukiwaniu poległych postaci graczy, które teoretycznie mogłyby zostać wskrzeszone. Wytypowałem dwunastu bohaterów, których ciała kompani dostarczyli do kostnicy – wówczas ich wątek się urwał, teraz uznałem, że dam im szansę powrotu. Na jakiej zasadzie? Otóż zwierzchnik midgardzkiego Kościoła, lama Racynger, postanowił sformować tajny zakon rycerski i wysłać go na straceńczą misję. Dla każdego z poległych wykonałem test przetrwania (zależny od Kondycji denata). W ten sposób do gry wróciło dziewięć postaci. Niemal wszystkie były na pierwszym poziomie, z niewielką liczbą punktów doświadczenia i podstawowych wyposażeniem, za to z fajną historią. Część należała do oryginalnego składu (Belomir, Mervin).

Akcja rozgrywa się na wyspie Julin, położonej w pobliżu większego kontynentu, na który nie ma jednak dostępu. Trujące opary uniemożliwiają przeprawę łodzią, a wielki zwodzony most od kilku pokoleń jest podniesiony i nie jest znany sposób na jego opuszczenie. Nie wiadomo, co znajduje się za morzem. Zadaniem śmiałków, którzy zostali na wyspę przeniesieni tajemniczym sposobem, było odszukanie insygniów koronacyjnych (korony, jabłka i berła), które w bliżej nieokreślonej przeszłości zostały ukryte gdzieś na Julinie. Większość wyspy porasta prastara puszcza, w jej sercu i na obrzeżach rozciągają się nawiedzone moczary, gdzie nikt się nie zapuszcza. Punkty światła to stołeczny gród na południowym wschodzie, strażnica na skraju bagien oraz kilka wiosek w puszczy, chronionych przez potężną magię miejscowych wiedźm i szeptunów (nawiasem mówiąc, poważnie skonfliktowanych z Kościołem).

Narzucony odgórnie quest (O NIE!) miał przede wszystkim skłonić do eksploracji wyspy, poznawania jej folkloru, historii i tajemnic. Odkryto i częściowo zbadano trzy lochy (w grodzisku na bagnach w centrum wyspy, w innym grodzisku w zabagnionej zatoce na południowym zachodzie oraz w podziemiach latarni morskiej na północnym wschodzie). Udało się odszukać insygnia i pokonać ich strażników (były to zresztą jedne z nielicznych zaplanowanych spotkań). Sprawdzono owiane złą sławą głazowisko na plaży, wysepkę z cmentarzyskiem kurhanowym i wrak statku. Na wydmach odkryto leże czerwonego smoka. W lochach rozpoznano zatopione korytarze, prowadzące do sekretnych świątyń; jedną z nich włada legendarna Matka Ptakowężyca. Awanturnicy ustalili, że poprzez wiszące w podziemiach kobierce można przechodzić do innych światów.

Nowy system walki podziałał odświeżająco. Okazał się szybki, emocjonujący i dość morderczy, zwłaszcza w sytuacjach zaskoczenia przez przeważających liczebnie przeciwników. Z drugiej strony udostępniłem graczom możliwość taniego wskrzeszania (w grodzie mieszka trzech lamów, a koszt usługi to 100 GP za poziom poległego). Po paru sesjach przestałem liczyć zgony. Licznik doświadczenia bije jak szalony i postacie bardzo prędko się rozwinęły.

Pomimo wzrastającej liczby HP i wskrzeszeń, zasada withstand eliminowała kolejne postacie. Po 10 sesjach z podstawowej drużyny żyje jeszcze tylko jeden śmiałek: kurat Belomir. Stopniowo drużyna otrzymywała wzmocnienia. Wpierw dołączyli Koltyn i Graham – kolejni ozdrowieńcy z Midgardu, którzy zginęli w dziczy, ale zostali wskrzeszeni przez eremitę, patriarchę Wojcimierza (Koltyn/Coltaine również z oryginalnego składu). Przynieśli wiedzę o przewrocie balrogowskim w Midgardzie, zdradzie Fedory Czarnej i śmierci lamy Racyngera. Następnie Andrea z Midgardu i Mojżesz z Pustkowia Piktów – ci z kolei przenieśli się ze Starego Świata, cudownie ocaleni za sprawą Pani Elfów. I wreszcie kurat Jesse, rodem z Pustkowia Piktów, a potem również ze Starego Świata, który przybył z nową misją – odszukania potężnego oręża znanego jako Dzida Dawida. W ten sposób wszystkie prowadzone przeze mnie kampanie OD&D (Pustkowie Piktów, Dzieje Gurczena i Stary Świat) połączyły się. Czy tworzą jakąś spójną całość, czas pokaże.

CHARAKTERYSTYKA POSTACI

Oto dane czternastu śmiałków w porządku alfabetycznym. W grze pozostają Belomir, Graham, Koltyn oraz Andrea. Jesse został obezwładniony i porwany przez przerażającego potwora, przypominającego latający dywan; los nieszczęsnego kleryka pozostaje niewyjaśniony. Henry poległ w walce z wielkim szkieletem z kurhanu. Szumilas zginął od wystrzału z różdżki wiedźmy. Emiliusza zatłukł żywiołak ziemi, Mervina ożywiony posąg, a Olgierd został zarąbany w jakiejś zasadzce przez orków. Samson, powalony jadem wielkiego węża (wyssanie z energii życiowej), wpadł do niewoli i zginął zamordowany w męczarniach; jego bezgłowe ciało odkryli potem towarzysze (nabita na pal głowa straszyła w sąsiedniej komnacie). Fortran, Strzygimił i Mojżesz zginęli spopieleni zionięciem czerwonego smoka (w tym przypadku nie przyznałem możliwości wskrzeszenia).

Imię	Klasa	STR	INT	WIS	CON	DEX	CHA	HP	status
Andrea	F-W 4	14	11	12	17	15	7	22	alive
Belomir	C 5	13	9	16	10	16	12	16	alive
Emiliusz	F-M 3	7	10	9	9	9	7	15	dead
Fortran	F-M 4	9	9	11	13	12	18	11	dead
Graham	F-M 4	13	6	9	13	17	11	11	alive
Henry	F-M 2	13	9	10	9	14	11	5	dead
Jesse	C 5	12	6	16	9	7	12	17	unknown
Koltyn	C 5	3	5	14	12	12	10	17	alive
Mervin	F-M 3	12	12	15	9	6	12	9	dead
Mojżesz	T 4	9	10	10	13	12	12	7	dead
Olgierd	F-M 4	17	8	14	11	9	9	9	dead
Samson	F-M 4	15	9	8	13	10	15	17	dead
Strzygimił	F-M 4	12	5	8	9	12	13	16	dead
Szumilas	F-M 2	11	8	9	11	11	9	9	dead

OKIEM SĘDZIEGO

- odbyło się 10 sesji. Tylko raz, na samym początku, spotkaliśmy się w realu, pozostałe sesje rozegraliśmy online przez Discord i Roll20;

- w kampanii uczestniczy 2 graczy oraz 1 sędzia;

- mapę obszaru stworzyłem w AKS, plany podziemi pobrałem z Paratime Design (dawniej Freebie Maps) lub wygenerowałem za pomocą One Page Dungeon;

- lochy zapełniam losowo, zgodnie z Vol. III (s. 6-7, punkt 1-2), skarby i potwory losuję z własnych tabel, a każda komnata ma dodatkową cechę (źródło: tabela General z DMG, s. 217); 

- walki rozgrywam na autorskich zasadach opartych o Dungeon! Megarry'ego (szerzej zob. link);

- dołożyłem nowy parametr: Poziom Energii Życiowej, wzorowany na wariancie Richarda Snidera (szerzej zob. link);

- znacznie uprościłem mechanikę zarządzania zasobami (nie zliczam obciążenia, a żywność, pochodnie itp. nie grają już większej roli) oraz mechanikę podróży (koniec z odmierzaniem przebytych kratek, w dziczy nie ma szansy na zagubienie, przymusowych odpoczynków itp.). Upływ czasu w podziemiach szacujemy umownie, np. każda walka pochłania 1 turę, podobnie jak przeszukiwanie komnaty i wyłamywanie drzwi. Jest to potrzebne wyłącznie do śledzenia czasu trwania czarów (głównie Bless);

- w dziczy spotkanie (przygodę) sprawdzam raz dziennie z szansą 5-6/d6, gdzie 1 to załamanie pogody, 2-3 potwór (osobna tabela), a 4-6 test przetrwania (withstand). W lochu losowe spotkania (ze standardową szansą 6/d6) możliwe są tylko podczas wycofywania się na powierzchnię, dłuższych przestojów w eksploracji itd.