Podsumowanie roku 2023

Oto podsumowanie mojego erpegowego roku. Skupiłem się głównie na poprowadzonych przeze mnie sesjach. 

Łącznie wziąłem udział w 124 sesjach, z czego:

• 33 jako gracz
• 91 jako mistrz

Grałem głównie u Wolfa (19x, różne autorskie warianty, ponadto Lordling i Shadowdark) i Stacha (12x The One Ring) oraz dwukrotnie u Ifryta (Dragonbane i Ironsworn).

Poprowadziłem:

Mad Max of the Rings: 30 sesji [World of Dungeons]. Trochę zaskakująco stała się to moja główna kampania w roku 2023. Więcej napisałem tutaj. W dużym skrócie: to nie jest dobra gra dla mojej ekipy, która albo odrzuciła podstawowe założenia pbta, albo ich w ogóle nie zrozumiała. Być może nie potrafiłem im tego dobrze wytłumaczyć, a sami nic nie czytali, chyba że jakieś wyrwane z kontekstu ustępy, np. myśleli, że jeśli nie trafiłeś potwora, to dopiero wtedy on atakuje, tzn. MG rzuca i zawsze może spudłować albo że porażka na teście jest lepsza od sukcesu z komplikacją, bo "nic się nie dzieje" (gracz nie zrozumiał, że coś może zmienić się za kulisami, np. spotkany wcześniej potwór pójdzie jego tropem). Inna sprawa, że Świat Podziemi jest wciąż zbyt dedekowy, dodatkowo prowadziłem go jako tradycyjnego sandboxa, tzn. mieliśmy mapę heksagonalną i spotkania losowe. Jeden z graczy jeszcze długo po fakcie był przekonany, że grał w stare dedeki (sic!).

Goci II / Mroczne Wieki: 12,5 sesji [D&D B/X]. Łącznie w tej kampanii dobiliśmy do 30 sesji. Rozwijały się dwa główne wątki: przygody Ostrogotów wypędzonych z Italii oraz dzieje postarturiańskiej Brytanii (połowa VI wieku po Chr.). Początkowo było fajnie, ale potem jeden TPK za drugim skutecznie ostudził mój zapał. Chyba zmęczyły mnie takie klasyczne dedeki.

Normanowie (I): 10 sesji [Dragon Warriors]. Po paru latach odgrażania się wreszcie poprowadziłem DW. Podstawowe założenia mechaniki kuleją (takie BD&D, tylko gorsze), co mnie skutecznie zniechęciło i nie planuję powrotu. Setting skandynawsko-angielski (przygody rozgrywały się w poł. IX w. w Norwegii i Northumbrii) przeniosłem na inne zasady, o czym dalej.

Najemnicy: 8 sesji [Chainmail Man-to-Man]. W ramach wyciskania CM jak cytrynę (ograłem już Fantasy Combat Table i walki oddziałów 1:10/1:20) postanowiłem sprawdzić zasady walki indywidualnej. Jakoś mnie nie porwały i nie dziwię się, że ustąpiły pola ACS/d20. Oczywiście z racji mgławicowości tych zasad (bez znajomości szerszego kontekstu i wargamerskiego backgroundu ani rusz) konieczne były liczne rulingi. Fabularnie przyłączyłem moduł do mojego uniwersum jako jedną z pomniejszych krain.

Normanowie (III): 7 sesji [Basic Role-Playing]. Po falstarcie RQ (o czym dalej) przerzuciłem się na uproszczoną wersję gry. Mechanika BRP ma ogromną zaletę: rozwój postaci poprzez praktyczne korzystanie z umiejętności, co przynajmniej teoretycznie skłania gracza do aktywności. Gorzej, jeśli rozgrywka sprowadza się do łupania potworów po hełmie i czekania, kto wygra konkurs i pierwszy umrze. Mimo wszystko mam zamiar kontynuować, bo setting skandynawski (a konkretniej norweski) fajnie się rozwija (póki co 22 sesje).

Gesta Gurczenis: 6,5 sesji [OD&D/CM/D!]. Eponimiczny Gurczen już się nie pojawił, główne role grali inni bohaterowie uniwersum. Ciekawostka: wraz z wzrostem potęgi postaci i rozbudową świata spadało zainteresowanie graczy kampanią. Jest to przedziwne, bo PC wreszcie mogli władać domenami, dowodzić armiami i wpływać na losy państw. Rozumiem jednak, że wyklucza się to z domyślnym ustawieniem polskiego erpegowca: wykorzenionego najemnika wysługującego się miejscowej elicie (urzędniczej lub majątkowej). I takie były te przygody: wielcy herosi klepiący proste questy, ewentualnie uciekający na emeryturę (endgame).

Pseudosłowianie / Nowa Kurlandia: 6 sesji [The Fantasy Trip: Melee]. Wrzuciłem do jednego wora wszystkie przygody rozegrane przez lata na zasadach Potyczki (łącznie 15 sesji) i inkorporowałem do mojego uniwersum. Testowaliśmy dwa warianty: podstawowy i uproszczony (opisany w Advanced Melee, sprowadzony do rzutów na trafienie i obrażenia). Pierwszy to mordęga — przyznam, że mam w sobie dużą awersję do takiej taktycznej rozgrywki; drugi był już bardziej przystępny, ale równie dobrze można po prostu grać w dedeki.

Normanowie (II): 5 sesji [RuneQuest]. Oryginalny RQ (pierwsze 2 edycje) okazał się ociężałą kobyłą. Najgorsze ze wszystkiego są lokacje trafienia z osobnymi hapekami, punktami pancerza i efektami specjalnymi. Walki ciągną się niemiłosiernie, aż ktoś wreszcie trafi, parowanie nie wejdzie i nagle nie masz nogi. Podejrzewam, że "źle grałem", bo zrezygnowałem z settingu Gloronthy (Gloranthy) z jej gildiami, polityką, mitologią etc. Może wtedy nabrałoby to więcej sensu. Z ulgą przeskoczyłem na BRP, a kampania toczy się dalej.

Emiliusze: 2 sesji [AD&D 2E]. Dograliśmy zapoczątkowaną w zeszłym roku kampanię (łącznie 10 sesji) o przygodach galorzymskiego woja w służbie króla Franków (na początku VIII w.). Sądzę, że odpowiednio skrojona 2E dobrze się nada do rozgrywania bardziej heroicznych przygód i nie wykluczam, że jeszcze do tych zasad wrócę.

Pozostałe: 4 sesje. Wspominam o nich wyłącznie z kronikarskiego obowiązku. Były to różne autorskie warianty 2d6, z których nic się ostatecznie nie wykluło. Przygody do zapomnienia.

Jak widać, udało się wreszcie wyrwać z zaklętego kręgu D&D i pograć w coś innego. Jest jeszcze wiele gier i wariantów, które chciałbym przetestować. Pytanie, czy będzie komu prowadzić. Tylko 10 sesji odbyło się w realu i tylko podczas 10 pojawiło się więcej niż jedna osoba, co daje ~11%. Na ogół sędziowałem więc online pojedynczemu graczowi i choć razem było ich 10, trudno było się umówić i dotrzymać terminu. Liczba poprowadzonych sesji może robić wrażenie, ale warto pamiętać, że były to w większości krótkie spotkania online (do 2h), często sprowadzające się do rozegrania potyczki. Właściwie nie wiem, czy to jeszcze RPG, czy już interaktywny bitewniak. Wyróżnił się Stachu, który zagrał u mnie aż 30 razy i jest najlepszym dowodem, że jak się chce, to można. W sumie gra online to dobry papierek lakmusowy. Maski spadają i od razu widać, kto ściemniał, że nie może, bo dojazdy, albo przeciwnie, chodziło mu tylko o "spotkanie z przyjaciółmi i biesiadę okraszoną sesją". Do tego dochodzi częste zawalanie terminów, także w ostatniej chwili. To się wzajemnie nakręca, bo widząc takie nastawienie i mnie nie chce się już starać. Trzeba to jasno powiedzieć: moja stara drużyna już nie istnieje. A ja straciłem już ochotę do kolejnych prób jej reanimacji. Może gorzkie to podsumowanie, ale jest, jak jest.