Mad Max of the Rings — podsumowanie kampanii i uwagi o prowadzeniu PbtA

Pora na podsumowanie opowieści, zainspirowanej serią obrazków wygenerowanych przez AI (link). Jak wyglądałby Władca Pierścieni osadzony w postapokaliptycznym świecie Mad Maxa? Na to pytanie próbowałem odpowiedzieć, rozgrywając niniejszą kampanię.

STATYSTYKA

Czas trwania: 8 miesięcy (luty – październik)

Sesji: 30

Graczy: 6

Postaci: 13

TOP 3:

Aleand, F3, XP 4727

Syar, F3, XP 3416

Erix, F2, XP 1734

W zasadzie trudno mówić o jednolitej kampanii. Niestety, nie udało nam się stworzyć większej, regularnie grającej drużyny (jest to moją bolączką już od dłuższego czasu). Było tu kilka osobno rozwijanych wątków, które spajała moja deklaracja, że rozgrywają się w tym samym uniwersum, oraz mechanika PbtA w wydaniu World of Dungeons. Jej przetestowanie było moim drugim celem. Posłużyłem się katalogiem imion, który potraktowałem jako zarys settingu. W ten sposób powstało kilka "ognisk" przygody, powiązanych z różnymi graczami (udział niektórych był czysto epizodyczny). Dopuszczalne były migracje między modułami. Bohaterowie z Wielkiej Pustyni zostali wygnani do Imperium, inny z Regencji wywędrował do Nordlandu etc. 

Uru i Wielka Pustynia

Postapokaliptyczne badlandy, klimatem najbardziej zbliżone do serii Mad Max (oraz Fallout — nie ukrywam, że pierwsze dwie części miały na mnie duży wpływ). Tutaj rozpoczęliśmy i tu rozegrało się najwięcej przygód. Były gangi motocyklowe, transporty wody i paliwa, walka o zasoby, mutanty popromienne, broń palna, zrujnowane miasta i opuszczone schrony. Tolkienowskich tropów było niewiele (Nazgule na motocyklach, woda święcona jako łzy Valarów etc.). Mapę zaczerpnąłem z CM 5 Mystery of the Snow Pearls z 1985 roku (link). 

Imperium

Tzw. imperium dziewięciu miast na mapie z Outdoor Survival (leśniczówki to miasta), położone na zachód od Wielkiej Pustyni. Potencjał był spory, ale rozegraliśmy tu tylko 1 sesję.

Nordland

Zmiana klimatu na bardziej surowy, zarazem punkt ciężkości przesunął się zdecydowanie w stronę Śródziemia połączonego z Normanami. Urwaliśmy po tragicznej serii śmierci postaci w walkach z orkami i wargami w górach i puszczy. Mapka z Hex Kit (pobrana z Reddit).

Regencja

Tu mieliśmy dwie mapki (źródłem obu był znowu Reddit), ogrywane przez różne osoby, więc nie wchodziły sobie w drogę. Regencja przypominała klasyczne pseudo-średniowieczne fantasy, a nad tolkienowskimi wpływami przeważały tropy z WFRP. Postapokalipsy w sumie nie było. Przez chwilę myślałem jeszcze o kontynuowaniu przygody na zasadach World of Warhammer. 

Jak to wszystko zagrało? W ostatecznym rozrachunku raczej średnio. Sklejanie dwóch uniwersów chyba niezbyt się udało, albo wyraźnie przeważała postapokalipsa, albo Śródziemie. Trudno mi to było też sprzedać graczom jako coś zupełnie nowego, bo przypominało dobrze im znany kitchen sink z uniwersum Gurczeniady. W dalszym ciągu mieliśmy mapy heksagonalne z mechaniką podróży (odkrywaniem mgły wojny, tempem ruchu, losowymi przygodami/spotkaniami), przez co często przygoda nie różniła się zbytnio od tych, które rozgrywaliśmy dotychczas, będąc opowieścią drogi i walką o przetrwanie w nieprzyjaznym środowisku, z topniejącymi zasobami (racjami, sprzętem, pieniędzmi, energią życiową). W gruncie rzeczy uważam to za cechę postapokalipsy jak w fenomenalnej The Road Cormaca McCarthy'ego. Można było jednak postawić zarzut, że gramy dalej w klasycznego dedekowego sandboxa, tyle że z walką na zasadach PbtA. Ale to już część szerszego problemu — na ile w ogóle sensowne jest połączenie D&D z PbtA?

I tu kilka słów o prowadzeniu PbtA. Może lepszym rozwiązaniem byłoby najpierw ogarnąć Dungeon World, nie wspominając już o samym Apocalypse World, a dopiero potem zejść do wersji minimum (WoD). A już najlepiej byłoby zagrać u kogoś i zobaczyć, o co w tym wszystkim chodzi. Miałem podobny problem, gdy przed laty chciałem prowadzić OD&D, przeczytałem trzy książeczki i właściwie nie wiedziałem, jak w to grać; teraz znowu rzuciłem się na głęboką wodę, zaczynając od wersji mocno okrojonej, zakładającej jakąś tam znajomość tematu. Z drugiej strony nie miałem tu narzuconego jakiegoś jedynego słusznego stylu rozgrywki (tak jak nurt OSR, który tak naprawdę powtarza za Frankiem Mentzerem). Podręczniki do obu wersji DW (krótszej i dłuższej) doczytywałem na bieżąco, czerpiąc z nich cenne wskazówki. Pomocny był też dodatek The Perilous Wilds. Ogromną pomoc uzyskałem od Ifryta i Adama, którym chciałem w tym miejscu bardzo podziękować. Dzięki nim zrozumiałem, czym naprawdę różni się idea PbtA od innych gier (konsekwencje, brak pustych rzutów, "niebinarne spektrum sukcesu"). Nie mam pewności, czy udało mi się to przekazać moim graczom. Chyba nie, a przynajmniej nie wszystkim. Zauważyłem, że gracze dążą do tego, by obowiązywała jednolita, wyryta w kamieniu instrukcja, a jeśli coś już się utarło w praktyce, należy się tego trzymać. To przecież wyklucza się z ideą Moves. Przykład: gracz był poirytowany, gdy po rzucie 6- jego pistolet uległ zniszczeniu, bo wcześniej tak nie graliśmy (odpisywaliśmy 2 naboje czy coś takiego). Zadał pytanie: czyli co, teraz zawsze będzie tak się działo? Nie wiem, czy to ja zawiodłem w tłumaczeniu podstaw, czy to gracz nie słuchał, kiedy mówiłem, że konsekwencją może być nie tylko zużyta amunicja, ale też pojawienie się kolejnego przeciwnika, otrzymanie obrażeń, odkrycie ponurej prawdy, zagrożenie sojusznikowi etc. Myślę, że silnie działają tu mechanizmy wypracowane przez lata grania w klasyczne RPG, gry komputerowe oraz planszówki, a brak znajomości konsekwencji wywołuje napięcie i niepokój. Kolejnymi punktami zapalnymi były mgławicowo opisane umiejętności:

If you have an applicable skill, you can’t miss. A roll of 6 or less counts as a partial success, but with a bigger compromise or complication than a 7-9 result.

Chyba nie muszę mówić, że były próby podciągania każdej aktywności fizycznej pod Athletics, interakcji społecznych pod Leadership, trudów w dziczy pod Survival etc. Ja do pewnego stopnia godziłem się na to, ale wymagałem jednak uzasadnienia osadzonego w fikcji (która jest rzekomo najważniejsza). Jak niby piechur uciekł przed motocyklistą na otwartej przestrzeni, jak ciężko ranny surwiwalowiec bez sprzętu radzi sobie z polowaniem etc. Wymyślanie mniejszych i większych konsekwencji (a także większych kompromisów/komplikacji w przypadku umiejętności) początkowo stanowiło dla mnie nawet spore wyzwanie, potem zaczęło mnie bawić, a wreszcie zaczęło nużyć swoją powtarzalnością (utarło się głównie odpisywanie zasobów, ulubione zresztą przez graczy, bo kontrolowalne). Szczerze mówiąc, trochę mnie to wszystko zmęczyło i postanowiłem na razie odłożyć Świat Podziemi. Czy powróci?