Powrót Taty, czyli DUNGEON! jako gra roleplaying

Na łono drużyny po długiej przerwie powrócił Kuba, jeden z moich najstarszych stażem graczy. Z tej okazji zorganizowałem zupełnie nową kampanię. Graczem drugim był znany już wszystkim Janek, ale obaj panowie nie spotkali się na wspólnej sesji. Rozegraliśmy ich łącznie dziesięć, wszystkie w trybie indywidualnym i online.

Akcję osadziłem w rejonie "Stanicy na granicy" (lub, jak kto woli, "Twierdzy na pograniczu"). To już czwarty raz, lecz o ile poprzednie trzy podejścia były ze sobą jako tako powiązane (to samo uniwersum, tylko w różnym czasie), o tyle teraz była to część innej całości. Mianowicie pseudohistorycznej Europy, zapoczątkowanej kampanią o Gotach. Słynna stanica udawała zamek Arco, który odwiedziłem podczas majowej podróży do Italii.

Kuba wcielił się w Theona z Turbii, longobardzkiego szlachcica, Janek natomiast odgrywał Khana Białego, potomka Bułgarów, którzy w połowie VII wieku osiedlili się w Italii, jak czytamy u Pawła Diakona w Historii Longobardów. Gracze nie wchodzili sobie w paradę. Theo skupił się na eksploracji rozległego lochu pod zigguratem reptilian na bagnach, a Khan odszukał i zbadał Jaskinie Chaosu. Jaskinie nieznanego i inne miejscówki z klasycznego modułu Gygaxa pozostały nieodkryte.

Śmiałkom towarzyszyli zaciągani w twierdzy przyboczni, których zaczerpnąłem z galerii bohaterów z THE NEW DUNGEON (link). Ustaliłem limit trzech postaci możliwych do przyłączenia. Każdy zaczynał solo, ale pod koniec prowadził kompletną drużynę. Ekipa Theona przetrwała sześć sesji, aż do śmierci lidera w walce z krasnoludzkim czarownikiem. Khan w czwartej sesji rozwiązał wątek przewodni, zabijając nekromantę, odpowiedzialnego za nadaktywność stworów chaosu i napady na karawany. Khan za zdobyte skarby wybudował zamek na wzgórzu górującym nad północnym traktem i przeszedł na emeryturę.

Głównym rdzeniem mechaniki był system rozstrzygania starć. Tu po raz pierwszy postawiłem w całości na DUNGEON! Stworzyłem wariant w oparciu o oryginalną grę Davida R. Megarry'ego (a przynajmniej pierwszą opublikowaną jej wersję), wspomniane już wyżej TND oraz artykuły z "The Dragon". Nie wykorzystałem, rzecz jasna, wszystkich zaproponowanych tam zasad. Czasem musiałem posiłkować się OD&D i innymi tekstami z epoki, zwłaszcza w zakresie eksploracji, magicznych przedmiotów i zaklęć, bo tych w planszówce jest jak na lekarstwo, nawet z uwzględnieniem suplementów.

Bohaterowie nie mieli punktów życia (jakkolwiek tłumaczyć HP), ani w ogóle atrybutów, opisywała ich wyłącznie zdolność bojowa i specjalne zdolności. Gracze wystartowali jako herosi, z opcją awansu na superherosa po uzbieraniu 10000 XP; profesję superherosa można było skompletować poprzez uzbieranie kolejnych 20000 XP i w ten sposób "wygrać grę" (ewentualnie kontynuować jako Lord/Lady). Analogicznie czarownicy mogli awansować z wiedźmaka/wiedźmy (Wizard -2) na czarnoksiężnika/czarownicę (Wizard -1) i dalej na pełnoprawnego czarodzieja/czarodziejkę (Wizard). Pozostałe klasy, czy raczej archetypy były zastrzeżone dla NPC (elf, krasnolud, hobbit/złodziej i paladyn/kleryk). Punkty doświadczenia przyznawałem prawie wyłącznie za skarby. Obowiązywała zasada Megarry'ego, obecna również w OD&D (a niekoniecznie w Blackmoor), że im głębiej w loch, tym groźniej, ale i cenniejsza nagroda czeka na śmiałka. 

Walki były naprawdę "szybkie i wściekłe". Stosowałem ciut bardziej przyjazną wobec graczy wersję tabeli przegranej walki (link), z dodatkiem o ranach z TND. Krótko mówiąc, ranna postać jest zmuszona do ucieczki (starcie się kończy), a druga rana ją dobija. Można też zginąć od jednej tuby ("oczy węża"). Mechanikę topniejących Hit Points zastąpiły topniejące skarby. Łatwo zauważyć, że tabela przegranej jest skonstruowana w taki sposób, że można ocalić życie, ale utracić z trudem wydarte podziemiom precjoza (ciekawe, czy stąd wywodzą się zasady upuszczania przedmiotów i wyrzucania skarbów z OD&D?). Innymi słowy, gracze mogli świadomie zarządzać ryzykiem, często wahając się, czy wprowadzać ranioną postać do walki, żeby odbić skarb, zwłaszcza że mikstur uzdrowienia nigdy nie było za dużo. Z czasem dodałem zasady zaskoczenia i pościgów, żeby nie było zbyt prosto. Za specjalny dupochron (dostępny wyłącznie PC) służyła tarcza, zgodnie z popularną w OSR zasadą shields shall be splintered pozwalającą na zignorowanie rany/nagłej śmierci kosztem zniszczenia uzbrojenia ochronnego.

Mechanika podróży i zarządzania zasobami była, choć maksymalnie uproszczona. Eksploracja okolicy przebiegała wedle utartego już schematu: 3 heksy na turę (dzień? godzinę? to bez znaczenia, nie sprecyzowałem nigdy skali mapy) bez względu na rzeźbę terenu, przygoda losowa (nie tylko spotkania z potworami) sprawdzana raz dziennie z szansą zależną od terenu (od 1 do 3 na 6).

Miałem pewne obawy, czy DUNGEON! zaskoczy jako samodzielna gra, ale bawiliśmy się bardzo dobrze. Materiału do grania wystarczyłoby spokojnie na kolejne kilka sesji, a może i więcej, gdyby do gry weszli kolejni gracze. Przyznam, że podoba mi się takie minimalistyczne, planszówkowe RPG, idealne do rozgrywania krótszych kampanii.

Źródło: A Wizard in a Bottle

Wystąpili:

PC

Theo z La Turbie, Superhero, XP 15375 (poległ, zabity przez żywiołaka ziemi)

Khan Biały, Superhero, XP 17562

NPC

Princilla the Dwarf, XP 10000

Nook the Sorcerer, XP 16000 (poległ, pochłonięty przez smoczą kulę ciemnej materii)

Thugg the Dwarf, XP 0 (poległ, zabity przez gargulca)

Kasira the Elf, XP 8645

Flennetar the Paladin, XP 0 (poległ, zabity przez żywiołaka ziemi)

Flind the Witch, XP 7417

Thosia the Thief, XP 7417

Abrana the Warrior, XP 0 (poległa, zabita przez olbrzyma)