Doktor Holmes w Starym Świecie

Jednym z moich ostatnich "odkryć" jest tzw. manuskrypt Holmesa. Przypomnijmy – doktor nauk medycznych John Eric Holmes (1930-2010) był redaktorem pierwszej edycji Basic D&D (wyd. 1977). Uchodzi ona za formę pośrednią, pomost łączący 3LBB (OD&D) z "klasycznym" D&D lat 80. (B/X, BECMI). Sygnowany nazwiskiem Holmesa tekst został w wielu miejscach zmieniony i uzupełniony przez Gary'ego Gygaxa (dalsze zmiany przyszły w kolejnych "printach", co jednak nie będzie nas w tym miejscu interesować). Do oryginalnego manuskryptu dotarł Zenopus, który w imponującej serii artykułów dokonał jego drobiazgowej egzegezy (link). Ponieważ kilka pomysłów Holmesa spodobało mi się, postanowiłem sprawdzić je w praktyce. Poprowadziłem krótką kampanię, a żeby szybko wejść w klimat przygody, akcję osadziłem w Starym Świecie.


Jak to? Dlaczego?

Zaraz, jak to – Warhammer i D&D? Dlaczegóż by nie? Oczywiście, nie jest to pierwsza taka próba, wystarczy wspomnieć retroklon Small but Vicious Dog. Zdecydowałem się na Stary Świat z kilku powodów:

• jest to klasyczny świat fantasy, który w niczym nie ustępuje takim np. Forgotten Realms;
• jest dobrze znany mnie i części moich stałych graczy;
• dychotomia Imperium/Chaos całkiem nieźle oddaje konflikt Ładu z Chaosem, sygnalizowany w OD&D, CM i literaturze fantasy;
• puszczański setting Imperium, z niebezpieczną i chaotyczną dziczą wokół nielicznych Punktów Światła, choć bliżej mu do ziem polskich za pierwszych Piastów niż Świętego Cesarstwa Rzymskiego XV/XVI wieku, stanowi dobry punkt wyjścia dla kampanii w stylu retro.

Zasady

Podstawowe zasady zaczerpnąłem z Manuskryptu. Ponieważ wersja Holmesa nie opisuje w zasadzie nic poza tworzeniem postaci (i jej rozwojem do 3. poziomu), walką oraz eksploracją podziemi, musiałem posiłkować się Outdoor Survival, Vol. III i Expert Set Cooka/Marsha. Duże bitwy (było ich kilka) rozstrzygnąłem za pomocą Chainmail i figurek. Podręcznik do pierwszej edycji WFRP posłużył tylko jako źródło informacji o świecie, dodatkowo każdy z graczy wylosował profesję (bardziej dla dodania kolorytu niż jakichś konkretnych korzyści mechanicznych). Najpoważniejsze zmiany dotyczyły Punktów Przeznaczenia oraz klasy Rangera:

• każdy PC otrzymał na starcie 3 Punkty Przeznaczenia. Po zredukowaniu HP do 0 postać dalej żyła, ale była ciężko ranna, co wiązało się z koniecznością odpoczynku w punkcie światła przez 2 tygodnie (i pokryciem kosztów leczenia). Innymi słowy, każdy mógł być trzykrotnie wskrzeszony. Po wyczerpaniu zapasu PP utrata wszystkich HP była równoznaczna z bezpowrotnym zgonem postaci.
• Ranger otrzymał schemat rozwoju kleryka, a więc 1 500 XP potrzebne do awansu na 2. poziom i d6 na HP. Stworzyłem listę specjalnych zdolności lub umiejętności, działających na zasadzie czarów (sloty / dzień): orientacja w terenie, poszukiwanie żywności, tropienie, leczenie, neutralizacja trucizny, niewidzialność, skradanie się itp. Ograniczenia dotyczyły uzbrojenia ochronnego (tylko skórzany pancerz, bez tarcz i hełmów).

Streszczenie kampanii

Rozegraliśmy łącznie 5 sesji. Nie ma większego sensu dokładny opis wydarzeń. Akcja rozgrywała się w Ostlandzie u podnóża Gór Środkowych. Gracze wystartowali w niewielkiej wsi należącej do klucza dóbr zamku Sternberg. Rozpoczęli od niewinnego ganiania za orkami i goblinami po okolicznych kniejach. Już na samym początku udało się zdobyć spory skarb (samorodki wykopane przez wymordowanych przez zielonoskórych poszukiwaczy złota), który zapewnił awanse i zaplecze finansowe. Następnie PC podjęli temat spalonej pustelni w dolinie wśród wzgórz; potem okazało się, że zakonnicy przeszli na stronę Chaosu. Gracze starli się z (anty)klerykami, ale musieli się wycofać. Potem, korzystając z prastarej mapy, odnaleźli w górach zapomnianą krasnoludzką twierdzę; w wydarciu jej sekretów przeszkodził potężny wojownik Chaosu – kolejne wyprawy zakończyły się fiaskiem, część postaci poległa (1 PC i wszyscy NPC), a dwie dostały się do niewoli. W grze pozostał tylko jeden gracz, który zorganizował ekspedycję ratunkową. Udało się odbić towarzyszy i powrócić do domu.

W międzyczasie zielonoskórzy, podrażnieni wybijaniem ich ziomków przez awanturników, podjęli akcję odwetową. Wpierw gobliny spaliły położony na uboczu Waldhof – leśną osadę i ojczyznę jednego z PC, mordując jego rodzinę. Następnie orkowie najechali większą wieś, ale tu zostali rozbici przez pospolite ruszenie wspierane przez regularne wojsko elektorskie, przysłane ze stolicy dla obrony Pogranicza. W tej bitwie dzielnie walczyli śmiałkowie. Wreszcie gobliny i orkowie zawiązali koalicję plemion i wielką najechali siłą, by raz na zawsze zetrzeć ludzkie sadyby z powierzchni ziemi. Trafiła kosa na kamień – posiłki od elektora i wynajęci najemnicy, dzięki lepszemu uzbrojeniu i taktyce (współdziałanie ciężkiej piechoty, jazdy i broni palnej) zniszczyli wrogą armię. Niestety, wśród nielicznych ofiar ludzi znalazł się jeden z PC. Wtedy do akcji wkroczył Chaos – liczne oddziały zwierzoludzi i ciężkozbrojnych wojowników. Trzecia bitwa była zacięta i zakończyła się zwycięstwem Ostlandu, ale straty były wysokie. Klerycy odprawili plugawy rytuał wzywający demona. Pozostali przy życiu śmiałkowie stawili mu czoła w beznadziejnej walce. Drużynowy wojownik powstrzymywał demona, podczas gdy reszta szyła doń z łuków. Gdy wreszcie bohater padł, wydawało się, że wszystko stracone. Jego poświęcenie nie poszło jednak na marne – nie wiadomo skąd na polu bitwy pojawił się krasnouldzki zabójca demonów z runicznym młotem (co rundę sprawdzałem z szansą 1/d6, czy się pojawi) i posłał maszkarona z powrotem do piekła.

Ocalał tylko 1 PC, Ranger Günter. Dosłużywszy się trzeciego poziomu, w uznaniu swoich zasług został mianowany nadwornym łowczym przez pana na zamku Sternberg.

Podsumowanie Okiem Sędziego

Grało nam się fajnie. Wróciliśmy do dobrze znanego nam świata, rezygnując zarazem z kiepsko zaprojektowanej mechaniki WFRP. Wszyscy zaczęli od zera, nikt zatem nie czuł się pokrzywdzony przez zepchnięcie do roli pomocnika. Gracze dobrze przyjęli eksperymenty z PP i Rangerem, które pozwoliły na przetrwanie w dziczy dużo dłużej niż w pamiętnym Pustkowiu Piktów. Basic Holmesa nie kładzie takiego nacisku na wartość atrybutów postaci jak późniejsze edycje tej gry. Dzięki czemu rozgrywanie walk było płynne, zwłaszcza dzięki przyjęciu inicjatywy według zręczności i 2 ataków zwykłą bronią w rundzie.

Co dalej?

Rozpoczęliśmy już nową odsłonę przygód w Starym Świecie. Tym razem testujemy rozwiązania starsze od 3LBB (miks CM, GD&D, BTPBD, Dungeon! Davida R. Megarry'ego). Przyjdzie czas, że i ten eksperyment doczeka się opisania.

Wystąpili

W sesjach uczestniczyło łącznie trzech graczy, w pełnym składzie zagraliśmy trzykrotnie. Przez szeregi drużyny przewinęły się cztery główne postacie:

Rutger – były żołnierz byłej armii (banita), poległ w walce z goblinami w II bitwie pod Siebeneichen

F 1, STR 11, INT 11, WIS 7, DEX 7, CON 16, CHA 15, HP 9

Gustav – zdemobilizowany weteran osiadły w Waldhofie (żołnierz), poległ w krasnoludzkiej twierdzy w walce z wojownikiem chaosu

F 3, STR 17, INT 15, WIS 4, DEX 13, CON 7, CHA 16, HP 13

Ulrich – lokalny maczo (zabijaka), poległ w walce z demonem chaosu w III bitwie pod Siebeneichen

F 3, STR 16, INT 7, WIS 11, DEX 13, CON 10, CHA 13, HP 22

Günter – leśnik rodem z Waldhofu (myśliwy)

C 3, STR 16, INT 7, WIS 13, DEX 15, CON 10, CHA 16, HP 14